O MISTERIO DA ATLÁNTIDA

Era o verán de 1980, desde unha atalaia situada na parroquia de San Vicente do Mar, Concello do Grove, podía contemplarse, por unha parte, a inmensidade do Atlántico coa liña do horizonte só oculta en parte pola illa de Ons; pola outra o longo areal da Lanzada ateigado de xente.

Ese ano Galicia convertiuse durante vinte días no centro neurálxico da política española. O primeiro Presidente desa nova democracia, que aínda estaba en cueiros, elixía as Rías Baixas para as súas vacacións estivais. Atrás quedaban aqueles veráns da dictadura nos que o Xeneral Franco facía do Pazo de Meirás a capital española; ese lugar que foi “agasallado”, permítanme que o poña entre aspas, polo pobo da Coruña.

Adolfo Suárez chegou a esa atalaia, de nome Atlántida, para descansar do seu traballo como xastre da nova democracia, unha tarefa nada sinxela tendo en conta a mala adaptación dos patróns ás novas tendencias, algo que coñecía á perfección o modisto da transición despois de traballar varios anos con eles. Algúns deses patróns son os que durante estes días velaron o seu finado corpo coma carpideiras (sí, plañideras) loubando a súa figura.

Cinco meses despois da estancia no Grove, Suárez presentaba a súa demisión. Ao seu redor todo era soidade. Aqueles que o acompañaban elexían outros destinos. Poucos días despois, mentres se produce a investidura de Leopoldo Calvo Sotelo coma novo Presidente, o son dos disparos deixaron nun segundo plano ao son das palabras no hemiciclo da Carrera de San Jerónimo. Prodúcese o Golpe de Estado do 23-F.

Facía meses que Suárez empezaba a escribir o epílogo do seu libro político. Nunca voltaría ser ese home que logrou a confianza dos cidadáns dunha España que empezaba a ver a luz despois de estar catro décadas na oscuridade. Conservaba o seu carisma, pero os colaboradores máis achegados e as papeletas nas urnas tíñanno abandonado.

Na súa travesía polo deserto atoparase con moitas pedras no camiño, sobre todo no terreo familiar, como as enfermidades, e posterior felecemento, da súa dona e da súa filla. Ata rematar no muro do esquecemento xa fai máis dunha década. 

                     Finca Atlántida (O Grove)                                    FOTO:praza.com

 

Foron case que trinta e catro anos os que pasaron desde aquel verán. O balcón sobre o mar de nome finca Atlántida foi subastado varias veces desde que o primeiro dono, o constructor pontevedrés Raimundo Vázquez, falecera e o seu imperio empresarial se afundira.

Desde esa atalaia pódese ver o horizonte e quizáis, se agudizamos a vista, podemos chegar a ter algunha información sobre a verdadeira Atlántida, esa mítica illa na que din viviu unha civilización desenvolvida e que, por causas pouco claras, escóndese baixo as augas do océano.

Xavier C. Martiñá